Żbik europejski – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów w obrębie rodziny kotowatych , po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku , na podstawie wyglądu kota domowego. Obecną nazwę nadał żbikowi w 1775 roku niemiecki przyrodnik Schreber, który w Niemczech obserwował zwierzę w naturze. Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1775 roku niemiecki przyrodnik Johann Christian Daniel von Schreber nadając mu nazwę Felis silvestris. Holotyp pochodził z Niemiec. Żbik europejski występuje w Europie i południowo-zachodniej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku. Długość ciała (bez ogona) samic 47,3–57,5 cm, samców 54,7–65,5 cm, długość ogona samic 25,7–32 cm, samców 27,6–32,6 cm; masa ciała samic 2,35–4,68 kg, samców 3,77–7,26 kg. Sierść gęsta i długa jest barwy żółtawoszarej w ciemne pręgi. Powyżej opuszek, na tylnych kończynach czarne plamy. W 1980 roku żbik został wpisany do aneksu II konwencji berneńskiej i w wielu krajach wprowadzono ograniczenia mające służyć ochronie tych kotów. W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej. Szacuje się, że w Polsce we wschodniej części Karpat żyje nie więcej niż 200 żbików.
0 komentarzy