Irbis Śnieżny

Irbis śnieżny – gatunek ssaka z podrodziny panter w obrębie rodziny kotowatych, występujący na terenach Azji Środkowej. Preferuje tereny górzyste i skaliste. Najczęściej przebywa na wysokości od 3000 do 4500 m n.p.m., jednak zaobserwowano go na wysokości nawet 5500 m. Czasami polując, szczególnie zimą, schodzą na niższe partie gór, w okolice 900 m n.p.m. Unikają gęstych lasów, zwykle występują w lasach iglastych lub w suchych zaroślach. Długość ciała (bez ogona) 86–125 cm, długość ogona 80–105 cm; masa ciała 22–52 kg; dorosłe samice są mniejsze i lżejsze od dorosłych samców. Ma krępe, dość krótkie łapy i długi, gruby ogon. Na białokremowej lub szarawej na grzbiecie i białej na brzuchu sierści widnieją czarne lub ciemnobrunatne rozetki i plamy. Długie i gęste futro doskonale kamufluje zwierzę. Aktywny w ciągu dnia oraz o zmierzchu. W poszukiwaniu zdobyczy przemierza terytorium łowieckie po stałych ścieżkach. Jest bardzo czujny i ostrożny. Prowadzą samotniczy tryb życia, jedynie w okresie godowym obserwowany bywa w parach. Znaczą swój teren odchodami oraz feromonami. Występują w odległości co najmniej 2 km od innego osobnika. Długość życia w niewoli wynosi między 18 a 21 lat. Są drapieżnikami. Poluje na górskie ssaki kopytne takie jak koziorożce, markury, dziki, nahury, tary i piżmowce syberyjskie, a także na świstaki, ptaki oraz niewielkie kręgowce. Polują także na zwierzęta domowe, np. drób i bydło.